سنگدلی

آن سنگدل سیمبر آیا ز کجاست کز سنگدلی ز ما بجز سیم نخواست

نازپرور صنمی‌، سنگدلی بیوفا شاهد پیمان گسلی

خود سنگدلی بین که به خونریز گشودند صد دست و نسودند

الله الله مکن ای ابر چنین سنگدلی کز عطش در دل افسردهٔ ما جانی نیست

هر دم مکنم حواله با سنگدلی هر روزم از این سنگ بآن سنگ مزن!

گر بخوانی به مثل آیت حمدش بر کوه با همه سنگدلی ناله بر آید ز جبال

گفتی از غمزه من جان ندهی سنگدلی آری اندر دلم آمد شد مژگان باشد

سر دل تا که نخورده است به یک سنگدلی پند سودی ندهد هرزه و هرجایی را

در آتشم که چو آب گهر ز سنگدلی به کام تشنه چکیدن ز من نمی آید

کسی که آب و گلت را سرشت سنگدلیست که در دلت اثر از مایه وفا نگذاشت