سرما

با چنین سرما چه بهتر جوهری کز تاب او روز محشر الاامان گویند سکان سعیر

ای غمت سرمایۀ سودای دل شد زیان و سود تو یغمای دل

او ز هول جان به سوی ده شتافت تا تواند او ز سرما چاره یافت

هر طلسم یخ که سرما روزگاری بسته بود جلوه خورشید پاشید از همش در یک زمان

همه سرمایهٔ خود را به نگاهی بدهند این چه قومی است که سودا بزیان نیز کنند

نصاب عمر ز سرمایه فنا مطلب کم از کم است فنا، با نصاب می نشود

ای مرهم دل از سرما سایه وا مگیر کافاق سر بسر همه زخم و تو مرهمی

آن دم که نبود بود من بودم و تو سرمایه عشق و سود من بودم و تو

وگر حفظت به حال خویشتن خواهد طبایع را کبود از سیلی سرما نگردد چهرهٔ اخگر

آمد سرما و پوستینیم نشد گرچه همه شهر پوستینم کردند