سد

بزم عاشق نداشت نرگسدان سر زد از باغ آسمان مهتاب

گاو و خر را از غم و شادی عالم بهره نیست خاص بهر آدم است، ار شادی و ار غم رسد

کسی که قصه ی منصور بشنود خواجو بخون سوخته بر پای دار بنویسد

می‌باید گفت باز سد فحش از نکبتِ که؟ ز نکبت تو

باز اوهم رود رسد دیگر هیچ منصب نگردد از سرور