سخن چین

کلکم از بهر سخن چینی من سر در پیش وز علوم سخنم تارک او گردون سای

عاشقی را پرسیدند، چه خواهی تا ترا آریم؟ گفت: چشم رقیبان، دندان سخن چینان و جگر حسودان.

مده نزد خود راه بدگوی را نه مرد سخن چین دو روی را

دم چند فروزی از سخن چینی خویش شرمنده نمی شوی ز رنگینی خویش

چشم بند عیبجویان چشم خود پوشیدن است بی زبانی سرمه در کام سخن چین می کشد

هَمَّازٍ مردم نکوهی مَشَّاءٍ بِنَمِیمٍ (۱۱) سخن چینی.

سخن چین کند تازه جنگ قدیم به خشم آورد نیکمرد سلیم

سخن چین و بی‌دانش و چاره‌گر نباید که یابد به پیشت گذر

صبا حکایت زلفت به هر که شهر بگفت دگر مجال مده مردم سخن چین را

وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ (۱) ویل هر طنّازی را سخن چینی بد گویی.