سبز

همیشه تا که بود سرخ لاله و می و گل همیشه تا که بود سبز سرو و مورد و سداب

قبای سبز تو فارغ ز چاک دامن و جیب نگین لعل تو ایمن ز دست اهرمنست

بهار آمد و عارف نمی‌شود سرسبز ز باغ و لاله و خرّم گیاهِ پوشالی

مرا چو سبزه پژمرده ایسحاب کرم چه شد برحمت خود گر بکار باز آری

فرق او همچون خط او سبز باد بخت او چون عمر او برناه باد

بهار خط تو اول ز پشت لب سر زد که سبزه از طرف چشمه بیشتر خیزد

ز قطره‌های دو دیده زمین شدی سرسبز اگر نه قطره برآمیختی به خون جگر

دامن دشت عدم تا به قیامت سبزست دو سه روزی است برومندی بستان وجود

تاج درخت باغ همه لعلگون گهر فرش زمین راغ همه سبز پرنیان

صائب غنیمت است که در سنگلاخ دهر خندید بخت سبز به روی کبود ما