زه کشی

چو شد رزم تیر و کمانشان پدید کمان یک گرفت و یکی زه کشید

کز پناهت نشدی پاس خدا ای غافل کوشش هرزه کشیدی به پناه که تو را

تا کی چو ترازو از زبانی در گردن زه کشیده باشم

گر ساغر سی روزه کشیدم، چه توان گفت؟ ور توبه چل ساله شکستم، چه توان کرد؟

ای غازه کشیده سرخ بر گونه از خون دل هزار نام‌آور

نیزه کشید آفتاب حلقهٔ مه در ربود نیزهٔ این زر سرخ حلقهٔ آن سیم ناب

کمند طره نهادی به پای طاقت و تابم سپاه غمزه کشیدی به غارت دل و دینم

شب عربی‌وار بود بسته نقابی بنفش از چه سبب چون عرب نیزه کشید آفتاب

بهروزی و روزی ز فلک نتوان خواست کان ریزه کشی از در روزی‌ده ماست

هر نیر بلا که سوی دلها از غمزه کشید بر نشان زد