زنخ

گرفته همه لکهن و بسته روی که و مه زنخ ساده کرده ز موی

صد بار دل افتاد در آن چاه زنخدان یک بار اگر یوسف کنعان به چه افتاد

چو بربستند ناگاهش زنخدان همه کار جهان اینجا ز نخ دان

یوسف دل شد اسیر چاه زنخدان هم رسن زلف تو زچاه برآرد

علی بن موسی الرّضا پیش از سفر به مرو، علاوه بر اعلام ناراحتی خویش از این سفر با وداعِ همراه با گریه در روضهٔ نَبَوی، دستوری خطاب به شیعیان و اقوامش برای اقامهٔ عزاداری و مجلس تعزیه به‌خاطر وی و سفرش صادر کرده‌است. به‌گفتهٔ ناجی و باغستانی بر طبق روایات منقول از شیخ صدوق، محدث شیعه، علی بن موسی الرّضا پیش‌گویی کرد که در غربت خواهد مرد و در کنار هارون دفن خواهد شد و هرگز نزد خانواده‌اش بازنخواهد گشت. او هیچ‌یک از اقوام، حتی فرزند خردسالش جواد را نیز با خود به سفر نبرد.

زنخ می نمایی و خون می خورم چنین شربتم زانچنان چه مده

تا بود پیوسته با لعل لب سیراب یار آب هیهات است از آن چاه زنخدان کم شود

بنگر اول که آمدی زنخست آنچه داری چه داشتی به درست

ز جان چاه زنخ پر کرده تا لب معلق زیر چاهش آب غبغب

خم چوگان فلک دست امیدم بکشید دست هر گه سوی آن گوی زنخدان کردم

از زنخدانش من بیهوش خود بودم خراب در خیالم آرزوی سیم غبغب چون گذشت