زلفین

همچو رخسار تو صادق بود در دعویّ حسن هرکه چون زلفین مفتولت دو برهان داشتی

نهی زلفین عنبر بار بر دوش حدیث ما نیاری هیج در گوش

جمله جانها معطر گردد و مشکین نفس چون برافشاند صبا زلفین عنبر بوی تو

در ما بسته زلفین بتان شد اهلی حلقه کعبه گرفتن نگشاید در ما

فتنه را در عالم آشوب و شور با سر زلفین تو اسرارها

برو ز دست حکیمان روزگار نشان درو ز عارض و زلفین آن نگار اثر

لب و دندان او جوید رخ و زلفین او خواهد که را مرجان لؤلؤ پوش و مشک گل ببر باید

ز زلفین تو خرسندم به بویی که آرام روان خستگانست

هرگز دل مجنونم آرام نمیگیرد تا از خَم زلفینت یک سلسله نگشایی

موی چون کافور دارم از سر زلفین تو زندگانی تلخ دارم از لب شیرین تو