زار

نبشتند نام ده و دو هزار زره دار وبر گستوانور سوار

ترا چون جان هزاران گونه معنیست مرا تو جانی و جان را بدل نیست

نزاری را که بر تست از جهان چشم غبارِ خاکِ کویت کحل دیده ست

دی آمدم و نیامد از من کاری امروز ز من گرم نشد بازاری

هزاران مور و زنبور و مگس نیز برو گرد آمده از پیش و پس نیز

سپهر گفت به جاه از زمانه افزونی به صدهزار زبان هم زمانه گفت آری

بر گل نظم چون هزار آوا تا گه صبح می سرایم من

گفت ای مجنون ببین کاین یک نگار هست نیکوتر ز چون لیلی هزار

زار و معاف است کنون غرق مصاف است کنون بر کُهِ قاف است کنون در پی عنقا دل من

از مردمک دیده به گلزار نگاهش داغ کهنی بر دل خود تازه‌ کند چشم