روشن چراغ

چو سرو سهی گوژ گردد به باغ بدو بر شود تیره روشن چراغ

ز رای و طلعت و احسان و افضالش بود روشن چراغ مهر و چشم ماه و آب بحر و روی بر

به مهر اندر چو دو روشن چراغیم به ناز اندر چو دو بشکفته باغیم

دوستان بر موی پیری اعتماد عیش چند خانه‌ها روشن چراغ صبحگاهی می‌کند

زهی از شبنم رخساره ات چشم حیا روشن چراغ ماه را از شمع رویت پیش پا روشن

بیدل ا‌ز خورشید عالمتاب باید وارسید یک دل روشن چراغ هفت‌کشور داشته‌ست

چه شد روشن چراغ عارض گل چو شمعش رشته جان سوخت بلبل

خرد داشت بر کف چو روشن چراغ نشاندش بایوان کاخ دماغ

آتش افسرده‌ام، اما ز سوز دل هنوز می‌کند روشن چراغ آیینه از خاکسترم

پیش تو آفتاب نتوان جست روز روشن چراغ نتوان کرد