روسفید

احمد، آنچه برادر مهربانم آقا علی حاجی حسین در ساز و سامان باغ بالا وانگه ساخت و پرداخت جوی میان خواهد بده، و نوشته رسید بستان، توهم در انجام این کار دستیار اوباش که بی درنگ آغاز کند و به انجام برد آن مایه که این باغ سیراب گردد آب از نو باید خرید، سه جوی و یک جوی ندانم. باید تا رسید من که به خواست خدا دو سه ماه افزون نخواهد بود، پای تا سرآکنده دمید و آن خاک سیاه از انبوه نهال های بالیده سرسبز و آقا علی روسفید باشد.

نم رحمت چه بحر سامان است روسفیدی است روسیاهی‌ها

بود خرج زبان از کیسه دل قلم را روسفیدی از مدادست

دعا چون دمیدی مشو ناامید که صبح از دمیدن بود روسفید

ز تخم پوچ تو بی مغز روشن است چو آب که روسفید درین آسیا نمی گردی

بیستون را کرد شیرین‌کاریِ ما روسفید ما به ناخن تازه رو داریم جویِ شیر را

بو که منظور اهل دید افتد وین سیه نامه، روسفید افتد

روسفیدی را که دل گنجینهٔ مهر تو شد بر جهان چون صبحدم دامان استغنا فشاند

گر شفاعت باشدت از ما امید شو مسلمان تا که گردی روسفید

ز روسفیدی میخوارگان دهد خبری گلی که در چمن خرمی کدو دارد