روزی

خیز شاها! که به فیروزی گل باز شده ست بر گل نو قدحی چند می لعل گسار

نقل است که روزی می‌گذشت. کودکی را دید که در گل مانده بود.

اگر روزی به لطف آن پادشا را نظر با این گدا بودی چه بودی

روزیکه شهیدان علم داد برآرند شرمنده فرهاد بود خسرو پرویز

با دل رگ سودای تو خواهم پیوست روزیکه ز جان علاقه تن گسلم

واتِی که هَنِه کو تِنِ زمین سِرخ بو(طبری امروزی:باته که ونِه که تِنِ زمین سِرخ بوئه)

ز جور خار میازار دل که هم روزی ز خار گل دمد و نوبهار ما آید

غم نباشد بیش ما را زان سپس روزی که ما از نشابور و ز طوس و مرو زی همدان شویم

چون پیروزی ما نیاید پدید دل از نیک بختی نباید کشید

بهر روزی دو صد عیب از تو ظاهر شود وانرا بپوشد حق ساتر

روزی که در آن نکرده‌ای کار آن روز ز عمرِ خویش مشمار