رهایی

شعرهایی می‌سرود

به اعتدال ازین پرده مان رهایی نیست مگر مساعدتی دستِ انقلاب کند

در رهایی تلاشم گرچه سیلابم برد تا صلاح کار خود را در مدارا دیده‌ام

چو پر یابی به سوی دام حق پر که از دامش رهایی مصلحت نیست

ترابد که خواهد، ترا بد که گوید که هرگز مباد از بد او را رهایی

زهر اندر کام عاشق شهد گردد در زمان زان شکرهایی که روید هر دم از نی‌های عشق

چون اشک ز سرگشتی‌ام نیست رهایی بیدل چه‌کنم نشئهٔ ایجاد من این است

چو خواهی کز بلا یابی رهایی اسیران را ز زندان ده جدایی

اگر آب گردد رهایی نیابد به هر دل که پیچد زلف سیاهش

وَ یا قَوْمِ ما لِی أَدْعُوکُمْ إِلَی النَّجاةِ ای قوم این چیست که مرا رسید و این چونست مرا که میخوانم شما را با رهایی، وَ تَدْعُونَنِی إِلَی النَّارِ (۴۱) و میخوانید شما مرا بآتش.