رنگرزان

در وقت خزان بین که چه خوش رنگِ رزانست گویی به چمن کارگه رنگرزانست

هست هر برگ و چناری ز کف رنگرزی بسته بر چوب خزان دست همه رنگرزان

در حیرتم از طالع شوریده خویش کز رنگرزان نیز مرا رنگی نیست

مرا ز ماتم او جان و دل به رنگرزان شد لباس جان سیه از رنگ و دل کبود برآمد

به صد تأمّل و اندیشه باز می‌نشناخت سواد رنگرزان را ز هفتخان نرگس

گلزار ز هر گل و گیاهی شد رنگرزانه کارگاهی

رنگ بهار رنگرزان را مدد دهد برگ خزان معاونت زرگران کند

از رنگرزان کشم بناچار هر روز هزار رنگ آزار

ایرا گفت: آورده‌اند که در مرغزاری که صبّاغِ قمر در رستهٔ رنگرزانِ ریاحینش دکّانی از نیل و بَقَم نهاده بود و عطّار‌ِ صبا در میانِ بوی‌فروشانِ یاسمن و نسترنش نافه‌هایِ مشک‌ ختن گشاده، زاغی بر سر درختی آشیان کرده بود که در تصحیحِ شجرهٔ نسبت به اصولِ طوبی انتمائی و به فروعِ سدره انتسابی داشت؛ چون بلندرایانِ عالی‌همّت به هیچ مقامی از معارجِ علوّ سر در نیاورده و چون کریم‌طبعانِ تازه‌روی پیشِ هر متناولی گردن فرو نداشته و چون بزرگانِ والامنش از سایهٔ خود، خستگان را مایه‌های آسایش داده.

بود از گونه گونه رنگ رزان غیرت کارگاه رنگرزان