رمیدن

آرمیدن در دل عاشق زیارت می کند کرده محراب تسلی یاد ابروی تو را

بس است بهر رمیدن ز خویش و قوم کلیم هر آنچه یوسف دیده است از برادرها

تو گر آرام جویی رام شو رام که ما را از رمیدن پر شکستند

شمع راز من ز سیمای نگفتن روشن است اضطرابم از شکوه آرمیدن روشن است

کند منع رمیدن شوق دامت تو پنداری که صید زیرکی نیست؟

به کشتی رام یک دل می توان بود تماشای رمیدن می توان کرد

لامکان بر وحشیان عشق تنگی می کند در فضای آسمان از خود رمیدن مشکل است

به کوی انتظاری آرمیدن ها چه می دانی گل از شاخ نهال صبر چیدن ها چه می دانی

ازان هرگز نیفتد آب گوهر از صفای خود که دارد جمع یکجا با رمیدن آرمیدن را

با دل صدپاره عشاق چندین کار داشت شوخی مژگان او را آرمیدن زود بود