رمی

گرمی تن را همی‌خواند اثیر که ز ناری راه اصل خویش گیر

روی تختی با زنی زیبای در قصری قشنگ آرمیده چون که دارد سکه سنگ زرد رنگ

تلخ کامی بین که ما مخمور و صاف خرمی خشک شد در شیشه و یاد ایاغ ما نکرد

پشت گرمی ز تیر غمزه از آنک همه در روی و جان من شکنی

صبر از دل من رمید و آن راز از پرده برون فتاد یکسر

زگفتن چرب‌و نرمی خواه و از دیدن‌حیا بیدل بهار پسته و بادام هریک روغنی دارد

کشیدند بر یکدگر تیغ تیز ز گرمی شده چون فلک گرم خیز

تو ای پروانه خام، آتشین رویی به دست آور که من از گرمی پرواز می سوزم پر خود را

طبع سرکش خاک‌گشت و چشم شرمی وانکرد شمع سر بر نقش پا سایید و خم پیدا نکرد

دل به زخمی از تو ترک ناله گفت وقت مرهم آرمیدن می‌توان