رضیع

جاوز منک الحق حدالصبی و کان فیما قبل طفلا رضیع

دیده کدام چشم که طفل رضیع را حلقوم پاره از دم تیر جفا شود

می‌شد چو رضیع رازق پاک جلیل ملک و فلک و ملک به دارا تحویل

گفت احمد را رضیعم معتمد پس بیاوردم که بسپارم به جد

سرایت گر کند در عالم استغنای ذات تو رضیع از خشک لب سیر و نگیرد شیر از مادر

مادر پیر جهان سینه سیه کرده است تا دل شمس رضیع سرد شود از لبن

گفتا: زمانه ما را مانند دایه‌ایست بسته در و امید رضیع و فطیم ما

هم نام من گم نام آن خواجه که شاید کو شیخ رئیسش به نظر طفل رضیع است

چون سلیمان بد وصالش را رضیع دیو گشتش بنده فرمان و مطیع

پس رسولش گفت ای طفل رضیع چیست نامت باز گو و شو مطیع