رشا

قمر به چرخ بود نور بر زمین و به عکس مکانشان به زمین است و نورشان به قمر

ترسم از رخسارش آب و رنگ ریزد بر کنار حسن سرشارش ز بس موج طراوت می زند

در حلق دل شیفته شد حلقه به شوخی هر موی که زلفش ز سرشانه برانداخت

عقلم آمد که بصبرم کند ارشاد و لیک چون مرا دید چنین شیفته ننشست برفت

فزون ریخت زان دیو ساران به دشت چو طومارشان برهم اندر نوشت

غرض از مهرشان نبد خامی بهره هر دو شد نکونامی

ز التوینه هم‌چنین لشکری بیامد سپهدارشان مهتری

گوی غاتفر نام سالارشان به جنگ اندورن نامبردارشان

دلیران سراسر شدند انجمن ز پیکار فغفورشان بد سخن

نشسته نظاره من از دورشان تو گفتی بدم پیش مزدورشان