رسد

با زحمت عقل و جان کس آنجا نرسد کان راه به پای عشق شاید رفتن

چه باک است از بلاها عاشقان را که نوح از آفت طوفان نترسد

هر کجا عزم کنی پیشتر از عزم رسد هر کجا قصد کنی نعل برانجا دارد

در شادی و غم چون به غمم شادی تو هر غم که به من رسد روا میدارم

گر به مستی رسی و می نرسد نرسد دست بر می بازار

پرسد طبیب درد دلم را چه گویمش چون نیست اهل درد همین درد بس مرا

گفتم که باد سرد زیان داردت همی گفتا ز باد سرد رسد لاله را زیان

دست و زبان بدو نرسد کس را آری به ماه بر نرسد لا تو

خوش خواه بهر غیر صغیرا که از خدای خواهی هر آنچه بهر کسان بر تو آن رسد

نه زاهد بهر پاس دین ننوشد می از آن ترسد که گردد آشکارا وقت مستی کفر پنهانش