رخی

ازکوه بشستند همه سرخی شنگرف وز باغ ستردند همه سبزی زنگار

مشام آرای گلشن چون شود بوی سر زلفش ز خواب سرگرانی نرگس مخمور برخیزد

آنکه خاک تیره را بر چرخ فضل آمد بدو کز چنان چرخی چنین خورشید دین گشت آشکار

ز سوز جگر آتشی برفروخت نهم اطلس سبز چرخی بسوخت

به مهره دل مومین من چه خواهد کرد رخی که خانه آیینه را به آب رساند

شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست برخیز و بیا که این چنین شب، شب ماست

رقیب آمد و افگند سایه بر سر تو تو آفتاب رخی دور کن ز سر سایه

اگر نه لطف تو فریاد ما رسد جانا رخی زرینم و اشکی چو سیم خواهد بود

این بگفت و با رخی تر خشک لب برکشید از حلق جان آهی عجب

کنار آسمان از سرخی او چو روی لیلی و دامان مجنون