راکب

ما الحیله للشرمد یا راکبا علی البرق من دست در عنان و تو پای در رکیبی

دریغا آنچه به صفات بشریّت و قالب تعلّق دارد، چون اکل و شُرب و جماع و نوم، طایفهٔ خواص این صفات را به اطلاق از خود نفی کنند: نگویند که خوردیم و خفتیم بلکه بخورد و بخفت و گرسنه است و تشنه است. ارباب بصایر را این احوال به طریق مشاهدت معلوم شده است، و بدانسته‌‬اند که جان چون راکب است و قالب چون مرکوب؛ چون کسی اسب را علف دهد و او علف خورَد هرگز اضافت خوردن اسب با خود نکند. این قوم همچنین روا ندارند اضافت خوردن و خفتن با خود کردن. بعد ما که حقیقت ذات انسان چیزی دیگر باشد و آنچه خورد و خسبد چیزی دیگر.

ز سستی فتادی به رو همچو سایه برو گر شدی نور خورشید راکب

راکبانِ درش اثیر فرس همرهانِ دمش عبیر نفس

قهر تو اهل غرور را شده ناکب مهر به جنگ سپهر ز امر تو راکب

بانگ ز راکب نشنیده ست سخت چوب ندیده ست مگر بر درخت

چو یک پا نهد راکبش در رکاب به منزل رود پای دیگر به خواب

با راکبان واگون همره رسد به خانه افتد اگر چلاقی‌، اندر قفای واگون

راکب و مرکوب در فرمان شاه جسم بر درگاه وجان در بارگاه

گوئیا که حیدر و راکب به دُلدُل آمدیم

ز غرب راکب او گر خیال شرق ‌کند به شرق شیهه‌زنان زودتر رسد ز خیال