راوق

کاسه ی چشم از شراب راوقی پر کرده ام دامن جانرا بخون چشم جام آلوده ام

بید بسوز و باده کن راوق و لعل باده را چون دم مشک و عود تر عطر فزای تازه بین

منم آن بید سوخته که به من دیده راوق فروش می بشود

خرقه داران سپهر از پی هر سوخته ای راوق مرهم در کاس کرم ریخته اند

بیار، ساقی، از آن جام راوقی، تا من در افگنم به رواق فلک خروش امشب

راوق صرف صفا من خوردم اندر جام جم وین حریفان بین که از جان در دراوق می خورند

گر همه مستند از آن راوق منم هم مست از آنک خون چشم رواق افشان درکشم هر صبح‌دم

باده ده، ای ساقی هر متقی بادهٔ شاهنشهی راوقی

در ناودان بسیم سحر راوق شعاع چون زیر با که رنگ پذیرد ز زعفران

درون چار دری هر سحر به ماتم او چراغ هفت فلک راوقی است خون پیما