رانه

«آب روان» و «بافت هوا» نام‌های شاعرانه پارچه‌های موسلین یا موصلی بود.

ویرانه تو در همه صحرای وجود کی جز به سر کوی تو مأوا دارد

آن گنج با شمع گهر ویرانه جوید در بدر تا جهد داری ای پسر ویرانه شو ویرانه شو

الفت فقر از هوسهای غنایم بازداشت خاک این ویرانه در مغزم هوای بام سوخت

به ویرانه ها رفت منزل گرفت ز بس نفرت از خلق در دل گرفت

ندارد صید گاه عالم غیب کمینگاهی به جز ویرانه دل

مرغ دلم به زلف تو تا ساخت خانه‌ای یکباره کرد از من مسکین کرانه‌ای

آن همه جز اول افسانه نیست محو شو چون جایت این ویرانه نیست

خرمنی نیست که غمهای تو بر باد نداد خانه‌ای نیست که سودای تو ویرانه نکرد

ای دل بکرانه ای برون شو زیرا که خرد کرانه جوی است

دل گرچه خرابست ز غم چون تو درآیی آباد کنی کلبه ویرانه ما را