رابطه

پس فقیر آنست کو بی واسطه‌ست شعله‌ها را با وجودش رابطه‌ست

واسطه را با تو هیچ رابطه‌ای نیست کس به وصال تو چون رسد به وسایل

بی‌رابطه آن یک را عودست همی خال بی‌واسطه این یک را عنبر شده مادر

شبچراغی است که شمع همه کس روشن از اوست با گدا رابطه و قرب به شاهان دارد

عشق نبود ار غرض از جلوات دو کون داشت کجا حرف نون رابطه با حرف کاف

جز به قشر آن را نباشد رابطه می نفهمند غیر آن زین واسطه

صحبت به مثل اگر زمانیست از رابطه ازل نشانیست

گر رابطهٔ فیض تو پیوند نمی کرد صورت نگرفتی ره الفت به هیولی

گر کشم بی تو ز بدبختی خود صد سختی حاش لله که شود رابطه عشق تو سست

از آنجا که از کوزه همان برون تراود که دروست. جناب سید به شرح حالات محبت متکلم بود و می‌فرمود که رابطهٔ جسمانی به سبب مناسبت روحانی است. لاجرم هر کس را در عالم ارواح با کسی مناسبت بوده، در عالم اجسام نیز دلش به الفت وی آسوده. در این حال بر شاخ سروی نالهٔ عاشقانهٔ قمری بلند و از تأثیر الحانش دل مستمعین، نژند گردید. معشوق سید گفت که اگر این مرغ عاشق سرو است اکنون که با اوست ناله‌اش از چیست و اگر نه عاشق سرو است معشوقش کیست و اگر از عشق بی نشانیست چرا نغمه‌اش زخمهٔ ترک جان است. سید گفت: فریادش از یادِ زمان دوری و ناله‌اش از شکایت ایّامِ مهجوری است. جوان خندید و کمان گروهه طلبید. به مهرهٔ گلی آن مرغ بی گناه را از جان و جانان مهجور ساخت و به پای آن سروِ سرکش انداخت. سید را دل سوخت و گفت هر که به خون مرغی بی گناه دلیری نماید اعتماد به وفاداری او نشاید. از وی برید و بیرون رفت. گویند در همان اوقات جوان به سفری رفت. قاطعان طریق دست ستم گشاده به زخم تیری به عالم بقاش فرستادند. سید در سنهٔ ۵۹۵ در سمرقند وفات یافت و به جنت شتافت. این دو رباعی از اوست: