دیگ

چو بیدار بختی ببیند تو را چو بر دیگران بر گزیند ترا

در ملک جهان مباد جز تو کس والی و کامران دیگر

غیر ما در نهر ما دیگر مجو خود کجا غیری بود در نهر ما

این غزل را پیش ازین هر چند انشا کرده بود صائب از روح فغانی دیگر استمداد کرد

عشق اسلامست و دیگر کافری وقت آن آمد که اسلام آوری

زهر آواز دیگر گونه اسرار همی گویم در اینجا گه بگفتار

تو اکنون واصل منصور هستی که همچون دیگران بت می پرستی

گفت باوی این چه رمزست این مگوی آنچه با من گفتهٔ دیگر مگوی

دل عراقی اگر چه هزار گونه بگشت ولی ز مهر تو هرگز نگشت دیگر گون

دو عالم چون دو ویرانه ده از حق هزارانش چنین ویران دیگر