دیه

کسی گر بدیهات گیرد شمار فزون آید از گردش روزگار

ابا هدیه و نامهٔ مهتران شده یک به یک شاه را چاکران

می نماید بر او نیک بدیهای رقیب این نه نیک است که او نیک نداند بد را

گویند سرش را بر همان نیزه‌ای که آلفونسو اول، پادشاه پرتغال، به عنوان هدیه برایش فرستاده بود، نصب کردند.

من کان له هم یفنیه و یردیه فلیشرب و لیسکر من قهوه مولانا

بلبل بدیهه گوید با نطق بو نواس قمری قصیده خواند باطبع بحتری

هدیه‌ها می‌داد هر درویش را تا بیابد نطق مرغ خویش را

به شهر از مهان هر که بُد سرفراز همه هدیه و نزل کردند ساز

نقش قدم ناقه بود کوکب مسعود آن را که درین بادیه مقصود برآید

دل من روشن از آنست که از روزن فکر ریگ آن بادیه در دیدهٔ بیناست مرا

سوی سیستان شد نریمان گرد بر او شه بسی هدیه ها برشمرد