دیرگاه

دیرگاهی نشستم آنجا من کس نفرمود صحبتی با من

هین سگ نفس ترا زنده مخواه کو عدو جان تست از دیرگاه

لیکشان زهره نبود از بیم شاه تا برین قصه برآمد دیرگاه

گفت من آنم ایازت را که شاه هر دو بر وی عاشقیم از دیرگاه

دیرگاهست تا که بخشش او عصمت از مال بحروکان برداشت

زنی از تخمه جم دیرگاه است که بر مرد و زن آنجا پادشاه است

به کلیت روی از دنیا بگردانید و عبادت می‌کرد تا از بزرگان مستجاب الدعوة گشت. چنانکه دعای او مجرب همگنان شد. بلکه روزی پیرزنی بیامد و در دست و پای او فتاد و بسی بگریست که پسری دارم که از من غایب است. دیرگاهست و مرا طاقت فراق نماند. از بهر خدای دعایی بگوی تا بود که حق تعالی به برکت دعای تو او را به من بازرساند.

هژیر و نغز و خوش ای باد نوبهار بوز که دیرگاه براه تو مانده دختر رز

یک: ایلیاد و اودیسه کهن‌ترین آثار ادبیات یونان هر دو اثر هومر و شاید اودیسه دیرگاهی بعد از ایلیاد تنظیم شده‌است. ایلیاد و اودیسه هر دو گویای سازمان اجتماعی کهن‌تری است که نخست در آسیای کوچک به اجرا در می‌آید و الگوی نهایی آن از حدود ۸۰۰ ق. م شکل می‌گیرد و شکل نهائی آن به هنگام فرمانروائی پیسیستراتوس بر آتن [۶۰۰؟ -۵۲۷ ق. م] پدیدار می‌شود.

شاه تن درداد و صلح افتاد در کار دو شاه همچنان برجای ماند آن دوستی تا دیرگاه

ز پور عمران برتر نیم به حشمت و جاه که دیرگاهی سرگشته در بیابان بود

شهرکردی ها معتقدند این رسم دیرین و دیرگاه بیش از ۲۰۰ سال قدمت دارد و پیش از این در دوران گذشته طایفه های دهکردی در غروب آفتاب اقدام به روشن کردن چراغ های خانه خود می کردند.

با ورود اعراب به شمال آفریقا، قبایل مختلف بربر واکنش‌های یکسانی نشان ندادند. گروهی از ایشان با سرداران عرب همچون عقبة بن نافع و حسان بن نعمان همکاری کردند و گروهی دیگر نیز دیرگاهی به مقاومت پرداختند. به هر حال بربرها پس از مسلمان شدن، نقش مهمی در ترویج دین اسلام در شمال آفریقا و اندلس داشته‌اند.