دژخیم

دژخیم دهر دیدهٔ آمال من به عنف بربست و گوش خویش به سیماب آکنید

برآشفت زان پس به دژخیم گفت که این هر دو در خاک باید نهفت

به دژخیم فرمود پس شهریار که آرند بدبخت را بسته خوار

به نیرنگ و افسون او شد رها جهان جوی دژخیم نر اژدها

کز این پس شما را ز من بیم نیست مرا بی‌وفایی و دژخیم نیست

به دژخیم فرمود شاه اردشیر که رو دشمن پادشا را بگیر

چنان کرد دژخیم کان نامدار همی خواست از کشتن آن چهار

به دیوان دژخیم در کوهسار به کوه فنا شد مرا کارزار

چنان کن کز ایشان بر آری دمار که هستند دژخیم و بد روزگار

چو دانست خسرو که دژخیم او گریزان شد از فر دیهیم او