دَش

زین یاوگیانِ دشت‌پیمای گِردَش دو سه صف کشیده برپای

ندانم جلوه‌اش را چیست خاصیّت ولی دانم که هر جا سایهء سروِ قدَش افتاد ، گلشن شد

هرکه مقصود و مُرادَش خور و خواب‌ست از عُمْر حَیَوانی‌ست که بالاش به انسان مانَد

باش تا تاجِ مملکت داری دستِ دولت گذارَدَش بر سر

امیر گته: یک‌باری جُوون بَووئمْ کرهْ سنگهْ دَشتِ باغبُونْ بَووئمْ

گشت بیمار که چون چشمِ تو گردد نرگس شیوهٔ تو نَشُدَش حاصل و بیمار بِمانْد

درختِ خشک بوده، تَر شُد از سَر؛ گلِ صدبرگ و نسرین آمَدَش بَر.

صد به روزی کنند در مَردَشت لاجَرَم قیمتش همی‌بینی

معبد از مقصدش نبد خالی بود اِیّاکَ نَعْبُدَش حالی

دارنده چو ترکیبِ طِبایع آراست، از بهرِ چه اوفْکَنْدَش اندر کم‌وکاست؟