دوشیدن

که مقیم خانه بودندی بزان بهر دوشیدن برای وقت خوان

مر او را ز دوشیدنی چارپای ز هر یک هزار آمدندی به جای

بدوشیدند شیر گوسفندان بیاسودند گاو و گاوآهن

و آنکه دیدی که دو شاخ گوسفند راگرفته بود، مثل آنکس است که در دنیا زندگانی نکند، الا به مشقت بسیار و رنج و اما آنکه پستانش راگرفته بودند و میدوشیدند، بازرگانان و خداوندان سرمایه و سود باشند وگفت: دیدم ماده سگی، سگ بچگان در اندرون شکم مادر بانگ می کردند.

ز بخل خرج، ره دخل بسته می‌گردد که شیر پستان کم گردد از ندوشیدن

گاو را در حال دوشیدن گرفت شیر از پستانش جوشیدن گرفت

دگر چارپایان دوشیدنی ز گستردنی هم ز پوشیدنی

مصدر دوشیدن از ریشه دوش و آن خود از دوغ به معنی دوشیدن شیر است. دوغ خود نیز به معنی شیر است. در برخی گویش‌های ایرانی واژه «دو» نیز به جای دوغ به کار رفته‌است.

از امیر دزد و سرباز فقیر امید نیست شیر دوشیدن ز گاو مرده جای تسخر است

بشو دست از جهان گر چشم فیض از صبحدم داری که از دست نگارین شیر دوشیدن نمی آید