دوران

چشمهٔ خورشید روزی لایق رویت نیفتد تا قیامت گرچه گرد گنبد دوران برآید

عاشق کسی بود، که به دوران عاشقی بر خود حدیث عیش جهان مختصر کند

سعیدا روبه‌رو چون کرد با دنیا مرا دوران چو او با او اگر نیرو نمی‌کردم چه می‌کردم

شاها چه گوید ابن یمین از جفای چرخ دوران عمر کوته و شرح غمم دراز

کشتی نوح است در ایام او مهد زمین گردش جام است در دوران او دور زمان

شکر این دولت که دوران بر مراد حسن تست باده در جام «نظیری » تا خط بغداد کن

دوبازو همچو دوران هیون کرد بمردی شیر مردان را زبون کرد

بانگ زند کز صف دوران راه کیست که آید به درم عذرخواه

شد بسودای سر زلف تو جسمم رشته ای صد گره افتاد از تاب غم دوران درو

ساقیا در دور می خواری غم دوران مخور کاین همان دور است ای غافل که جام جم شکست