دلگرمی

خوشوقت تبم که درگه رنج مرا دلگرمی من نکرد الا تب من

دلگرمی من ز دیدن توست این آینه رو بر آفتاب است

گر غنچه را ز عدل تو دلگرمیی بود باد صبا درید نیارد برو نقاب

چه شعله ای، که به دلگرمی رخ تو زده است نقاب، سیلی آتش به برگ لاله طور

طعنه امروز غیر آزرده‌ام دارد، که باز بر سر آزارم از دلگرمی امداد کیست

به ظاهر می‌نمود آن بی‌وفا دلگرمیی با من ولی در باطنش دل سخت‌تر از سنگ می‌دیدم

زجودتست امل را هزار دلگرمی به عفوتست گنه را هزار استظهار

چه آسوده است از دلگرمی غمخوار، بیماری که بربالین ز آه سرد باشد شمع کافورش

دل یوسف به مهرش شد چنان گرم که می آمد ازان دلگرمیش شرم

زآفتابش اگرچه هزار دلگرمیست بنزد خاطر تو صبحدم همان سردست