دلفروز

اگرچه نورِ چشمی ای دلفروز بحیدر می‌کنم تسلیمت امروز

مرغ دل مرا که نشیمن ز سدره داشت ایشمع دلفروز تو پروانه کرده ای

بماند اندر آن چهره دلفروز به فیروزی آن پهلو نیمروز

این خواب که روشناس روزش گویند چون صبح مراد دلفروزش گویند

نور ازلی به دلفروزی نیران غضبی به خصم سوزی

در دهر نیست از تو دلفروزتر نگار در شهر نیست از تو جگر سوزتر پسر

که در بر داشت چونان دلفروزی ز پیوندش نشد دلشاد روزی

ولیکن آن سرا را چون بسوزم که در وی جای دارد دلفروزم

عجب دلفروزی عجب خانه سوزی که صد خان و مان را به آتش نهادی

مبُر از مهرِ چو من دلفروزی مگر مهرم به کار آیدت روزی