دلخوش

شادمانم زانکه غمخوارم وی است دلخوشم زیرا که دلدارم وی است

به تلخکامی از آن دلخوشم که می‌ماند بسی فسانه شیرین به یادگار از من

ما سپر انداختیم گر تو کمان می‌کشی گو دل ما خوش مباش گر تو بدین دلخوشی

چون جان عزیز ما به دست قدر است تن را به قضا دهیم و دلخوش باشیم

شاد از فغانِ من دلِ صیاد و من بدین دلخوش که یک دلی به جهان شاد می‌کنم

فارغ و دلخوش بدم سرخوش و سرکش بدم بولهبِ غم ببست گردنِ من در مسد

دانست که نورسیده و ساده دلست او را بدوسه قراضه زر دلخوش کرد

به خون نشست عقیق از فروغ عاریتی چه دلخوشی ز سهیل یمن بود ما را؟

زان چنین مست است و دلخوش جان ما که سبکسار و گران جان توییم

سپهبد به جان ایمنی دادشان سوی خانه دلخوش فرستادشان