دست افشان

نرفت گرد غم از دل به دست افشانی خط غبار محال است از کتاب رود

در ازل منع تو بر روی زمان دست افشاند چون رسن تاب رود پس پس تا حشر زمان

بی نیازانی که بر فردوس دست افشانده اند در هوای چیدن سیب زنخدان تواند

هر که بیخود شد، قدم در آستان دل گذاشت هر که دست افشاند بر جان، پای در منزل گذاشت

ز دست افشاندش بر هر دو عالم می توان دیدن که گنج بی نیازی را گدا در آستین دارد

جهان دریای خون گردد اگر چشم سیه مستش ز دست افشانی مژگان به ابرو سر کند بازی

دست خار دعوی از دامان خود کوتاه کرد از ریاض آفرینش هر که دست افشان گذشت

هر چه عارف داند از دل خوانده است از کتاب و در س دست افشانده است

ترک دنیا نکند حرص به دست افشاندن مگس خیره مکرر به شکر برگردد

غزلخوانی من، از عشق مهرویان بآن ماند؛ که گردد با جوانان پیر دست افشان و زانو زن