درو

آتش شمشیر او الماس بگدازد همی زآب جود او بالماس اندرون روید گیا

دروغ است هم‌دست اهریمنا ابا هر بدی دست در گردنا

گر فریبی دیگران را از سخن از درونت آگهم من دم مزن

از غیرتم خون شد درون، چون بشنوم از غیر چون؛ نامی که می‌غلتم به خون، چون بر زبانم می‌رود؟!

نور یقینم ز درون برفروخت خار و خس وهم و گمان را بسوخت

تا که پایم می‌رود رانم درو چون نماند پا چو بطانم درو

سرمد چه طلسم را که دروا کردم در شام دریچهٔ سحر واکردم

گشت درویش با غم و اندوه به صد اندوه ساکن آن کوه

درونت آن چنان گندیده باشد کجا قلب تو صاحب دیده باشد

کام درویش جز این نیست که بر وِفقِ مُراد باز بیند عَلَمِ دولتِ سلطانی را