درم

فرانسوا : چه می کنی‌، به چه کاری‌، امانوئل‌، پسرم‌؟ امانوئل : بودورکه وارده عزیزم فرانسوا، پدرم‌!

به ایرانیان داد بسیار چیز سپاه دگر را درم داد نیز

خدیفه اما امتناع کرد و گفت: پدر و مادرم فدای تو باد، چنین مکن. پیامبراما امتناع کرد و وی را پوشاند تا شست وشوی به انجام رسید.

از بس که همی کند کرم میر اجل بنهفت زمین زیر درم میر اجل

شکوفه به ریحان درم ریخته ابا سیم و عنبر درآمیخته

آن بخت کو که بر در تو باز بگذرم؟ وآن دولت از کجا که تو بازآیی از درم؟

درمی سیم ازشکوفه بزور می نیاردکه در رباید باد

بودی به دست آن‌قدرم کاش مهلتی تا جان چو سر به پای تو یکباره بسپرم

دل خود را پس ازین قلب نخوانم چو زعشق مهر همچون درم وسکه چو دینار گرفت

بسی زو عاقبت درمانده عاجز نمود عشق تو نایافت هرگز