درفشان

روی او خندان شود هرگه که توگریان شوی ای سحاب درفشان گل را بباران تازه کن

گفتم بود به ‌بخشش او ابر در بهار گفتا نباشد ابر گهربار و درفشان

چو پیروز گردم بیایم برت درفشان کنم لشکر و کشورت

ز زرین و سیمین و دیبای چین درفشان‌تر ازآسمان بر زمین

جان میدهد به مرده دلان چون حیات خضر هر رشحه یی کز آن قلم درفشان رسد

گفته : ای درفشان گوهر بخش که کفت رشک بحر و کان باشد

درفشانیهای او شاداب تر بیزبانیهای من رنگین تر است

گر کسی زرینه منقار و زر افشان مخلبم شاهبازی تیز پرواز و درفشان شهپرم

معنی روشن ز لفظ درفشانش همچو برق از ابر بیرون می جهد

زبان درفشانت گوهر افشاند عجایب اینهمه تقریرها راند