دردآشام

ای خوش آن مستی و بی‌باکی و دردآشامی که نشد در حرم کعبه حجاب‌آلوده

آن حریفی که شب و روز می صاف کشد بود آیا که کند یاد ز دردآشامی

صفای باطن رندان مست دردآشام به نور طلعت جام از می مصفا پرس

بریخت صاف و نشاط از خم غدیر به جام صلای سرخوشی ای صوفیان دردآشام

جائیکه با طنبور و نی قاضی و مفتی خورده می چون محتسب افتد بپی رندان دردآشام را

خوان کم خواران ماه روزه را برداشتند باد باقی مجلس رندان دردآشام عید

رند دردآشام مست و شیخ و مولا بودمست خرقه پوش شهرمست و جبه و دستار مست

ساقی دهر به دوران من دردآشام جام می خون دل و دیده همی ریخت به جام

آن که شد مست می عشق رخش در همه حال با وی است ار چه بود همدم دردآشامی

سین ساغر بس بود ای ترک ما را روز عید گو نباشد هفت سین رندان دردآشام را