درآویختن

چو از سقف گنبد درآویختند بدو روغن زیت برریختند

ز چشم اشک خونین فرو ربختند به دامان حارث درآویختند

بدو نامداران درآویختند همه شور و زاری برانگیختند

ز پی خاک بر چرخ می‌ریختند چو پیلان جنگی درآویختند

نه دست با تو درآویختن نه پای گریز نه احتمال فراق و نه اختیار وصول

به جام عقیقی درآویختند حقیقی می اندر قدح ریختند

وی در ادامه می‌نویسد: «و نیز گویند که مسلمانان در زمان خلافت عبدالملک بن مروان و والی و حاکم شدن حجاج بن یوسف بر عراقین، بر اهل این دیه خروج کردند و با ایشان محاربه کردند و این دیه را مسخر گردانیدند و درِ آتشکده بکندند و آن دو مصّراع بودند از طلا و آن را برکندند و به پیش حجاج بردند و حجاج آن را به مکه فرستاد تا بر در کعبه درآویختند والله اعلم...».

پس گفت «بسم اللّه‌، هان ای آزادمردان، حمله برید» و درآمد چون شیری دمان‌ بر هر جانب. و هیچ جانبی نبود که وی بیرون آمد با کم از ده تن که نه از پیش وی دررمیدند، چنانکه روبهان از پیش شیران گریزند. و جان را میزدند، و جنگ سخت شد و دشمنان بسیار بودند. عبد اللّه نیرو کرد تا جمله مردم برابر درها را پیش حجّاج افکند و نزدیک بود که هزیمت شدند، حجّاج فرمود تا علم پیشتر بردند و مردم آسوده‌ و مبارزان نامدار از قلب بیرون شدند و با یکدیگر درآویختند . درین آویختن عبد اللّه زبیر را سنگی سخت بر روی آمد و خون بر روی فرودوید، آواز داد و گفت:

زنان از پشوتن درآویختند همی خون ز مژگان فرو ریختند

سبک بارگیها برانگیختند ابا دیوزاده درآویختند

هم آن گه به دارش درآویختند تماشاییان در هم آمیختند