دخ

گاه چون دخت اتابک بی‌وفا کرده خود را در ره شهوت فنا

کیست که از بخشش تو نیست گران دخل کیست که از منت تو نیست گرانبار

پری‌دخت ز اندوه گردون دژم قد همچو سروش ز غم گشته خم

بدو گفت پردخته کن سر ز باد که جز مرگ را کس ز مادر نزاد

نوشته چنین بد مگر بر سرت که پردخت ماند ز تو کشورت

هلا چامه پیش آور ای چامه‌گوی تو چنگ آور ای دختر ماه‌روی

من این بودم اینم، شما کیستید بداندیش و بدخواهم از چیستید

که گر دختر شاه کابل به جام گه بزمت آرد می لعل فام

پدر دید دختر بسی شاد شد ز رنج و غم دختر آزاد شد

شمع بر خاک شهیدان گر نباشد گو مباش لاله در کوه بدخشان گر نباشد گو مباش