خُش

اگر ز آب کمی دستِ گربه تر گردد بسی تکاند و بر خُشکیَش شتاب کند

از سرِ زلفم طلبِ مُشک کن با نَفَسِ من عَرَقت خُشک کن

در دیده و دل هرگز چه خُشک و تَرَم مانَد؟ چون هر نَفَسَمْ آتشْ در خُشک و تَرَ انْدازد

چو با جُفتِ عِنینِ خویش پیوَست، چو شاخِ خُشک، گَشته سروِ او پَست.

او در تبریز در خانواده‌ای بستان‌آبادی از روستای خُشکِناب به دنیا آمد و بنا به وصیتش در مقبرةالشعرای تبریز به خاک سپرده شد. ۲۷ شهریور را به واسطهٔ روز درگذشت او «روز شعر و ادب ملی» نامیده‌اند. مهم‌ترین آثار شهریار به زبان ترکی منظومهٔ حیدربابایه سلام و منظومهٔ سهندیه است که از معروف‌ترین آثار ادبیات ترکی آذربایجانی به‌شمار می‌روند و شاعر در آنها از اصالت و زیبایی‌های روستای دوران کودکیش و کوه سهند یاد کرده است.

صد عُقده، زهدِ خُشک، به کارم فِکَنده بود ذکرش به‌خیر باد، که تسبیحِ من، گُسیخت!

مخور فشردۀ انگور گر نخواهی گشت همی فشرده به چرخُشتِ فتنه چون انگور

‎شاه چو زین منظره خُشنود بود ‎امرِ ملوکانه مکرّر نمود

با خیالِ خُشک، تا کِی، سَر به یک بالین نهَم؟ دست در آغوش با تصویر کردن، مشکل است!

اِنَّ بَعْضاً مِنْهُمْقَومٌ رُکُوع رَاکِعُونَ دَائِماً فَرْطَ الخُشُوع

«وَ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ یَبْکُونَ» و بر روی می‌افتند گریان، «وَ یَزِیدُهُمْ خُشُوعاً (۱۰۹)» و ایشان را خشوع می‌افزاید و نرمی دل.