خلقان

کلید حاجت خلقان بدان شده‌ست دعا که جان جان دعایی و نور آمینی

خلقان برقند و یار خورشید بی‌گفت تو ظاهرست و مشهور

قبا بر قد سلطانان چنان زیبا نمی‌آید که این خلقان گردآلوده را بالای درویشان

خامش کنم اگر چه که گوینده من نیم گفت آن توست و گفتن خلقان صدای تو

گر تو زان می آوری این قحط سال تا دهی خلقان خود را گوشمال

شب گشت که خلقان همه در خواب روند مانندهٔ ماهی همه در آب روند

سوی خلقان صد اشارت می‌کنند وانک گوشستش عبارت می‌کنند

حق فرستادش به سوی خلق زود تا که خلقان جهان را ره نمود

نباید گفت این با هر کس ای دوست که تو مغزی و خلقانند در پوست

من ریاست در نصیحت دیده ام نصح خلقان را به جان بگزیده ام