خل

بر آن موبدان خلعت افگند نیز درم داد و دینار و بسیار چیز

یا امین الحق کهف الخلق شمس المذهب انت فی دیباجة العلیا طراز المذهب

بود نخل عمر غلامان او را دل زنده بر روی انور شکوفه

که از من رم کند مرغ معاصی روم تا بردر شهر خلاصی

خلق گوید عاقبت محمود باد عاقبت آمد به ما اقبال عشق

اسیری کل مخلوق له وجه من الحق متی شاهدت ذاالمعنی فقدلازمت عرفانا

جز همت عالی بند علی را خلقی بوی اندر شدند غالی

عالم و آدم ز خلق و خلق تو آباد و خوش همچو از مادر صبی و همچو از گلبن صبا

گفت: آنکه از نفس خویش اخلاص طلبد.

خلق یکسر بت‌پرستان گشته‌اند جانهاشان چون شمن شد، بت بدن