حلمی

در هر سخنی زان تو علمی وسخاییست در هر نکتی زان تو حلمی و وقاریست

ز بی‌چون بین که چون‌ها شد ز بی‌سون بین که سون‌ها شد ز حلمی بین که خون‌ها شد ز حقی چند گون باطل

آب حلمی بزن بر آن آتش تا نیفتد به دیگران آتش

دل قوی دار و هراس و نفرت را بخود راه مده، و مرا بحل کن که در باب تو هرچیزی اندیشیدم و از هر نوع بدگمانی داشت. زن نیز حلمی در میان آورد و خشم جانبین تمامی زایل گشت.

کوه حلمی ورنه پس چون است کز جودت همی چون دهان درج پر لؤلؤ کنی درج دهان

کوه حلمی شمس تبریزی دو عالم تخت تو بر نهان و آشکارش می‌نگر از قایه‌ای

به قوام آورد گران حلمی باده کم قوام دولت را

صد هزاران حلم دارند این گروه هر یکی حلمی از آنها صد چو کوه

شهنشاها تو کوه حلمی و چون گویمت مدحی چو کوهی در صدا گوئی ز من بی من سخن زاید

تو مرکز کمالی قطب رجای علمی دریای فضل و هوشی کوه وقار حلمی