حذق

نور رویش حدیقهٔ حذقست خط خطش حظیرهٔ صدقست

حذق وهم تو در اصابت رای آفتاب یقین کند کاواک

حذق تو چنانست که بی‌نبض و دلیلی می باز نمایی غرض روح به هنجار

صدق بوبکری و حذق حیدری کردن رها پس دل اندر زمرهٔ فرعون و هامان داشتن

ای ضیاء الحق بحذق رای تو حلق بخشد سنگ را حلوای تو

فصار خاقان ماؤه حذقت اذا رآه اصطفاء بغداد

گه علاج علیلان آستانه عشقت یکان یکان ز مسیحا هزار مرتبه احذق

دین تازه شد از صدق سماعیل پیمبر جان زنده شد از حذق سماعیل شنیزی

هرگز اندر طبع یک شاعر نبینی حذق و صدق جز گدایی و دروغ منکری و منکری

از کس نشنیدم به جز از حذق تو کامروز صد کر چو صدف علم چو درت شنوا کرد