یکره

ترا گوشست در دستت گرفته بیکره عقل و آرامت گرفته

نیزه بروید چو موی بر تن شیر دژم یکره گر خشم او ره به نیستان برد

سپه را چون بیکره جمله کرد او درآمد همچو شیر و حمله کرد او

جمله ذرّات از خود یکرهست هر کسی بر وصف خود زان آگه است

یکره ار جلوه کند سرو تو در باغ وگر آشیان بر سر سروی ننهد فاخته‌ای

بی کام تو یک مرد خراسان بقضا شد یکره نتوانست گشاد از همه ارمن

حقیقت شان بیکره بود گردان زیان جملگی شان سود گردان

یاری نه که یکرهم به پرسد تا بر چه امید و در چه کارم

و قیل: ذا القوّة فی الملک. و قیل: فی الحرب. «إِنَّهُ أَوَّابٌ» رجّاع الی اللَّه عزّ و جل بالتوبة عن کلّ ما یکره. و قیل: مطیع. و قیل: مسبّح بلغة الحبشة.

قال قتادة قد فرح به ابواه حین ولد و حزنا علیه حین قتل و لو بقی کان فیه هلاکهما فلیرض امرؤ بقضاء اللَّه فانّ قضاء اللَّه للمؤمن فیما یکره خیر له من قضائه فیما یحبّ.