یکدانه

عشق آن گهر پاک که از بحر فنا خاست با جان پی آن گوهر یکدانه توان بود

ای گوهر یکدانه بریز از خم لاهوت در ساغر بلور صفا سوده یاقوت

خون دل نیز شریک است درین آمیزش نه همین اشک بود گوهر یکدانه عشق

گوهری در خانه شهزاده آزاده‌ای‌ست هرکه دست آورد، آن یکدانه گوهر، شاد باد

به گریبان تأمل سر خود دزدیدن صدف گوهر یکدانه خاموشان است

چه صیادی که از یکدانه ی خال هزارت مرغ دل اکنون بدام است

غافل از سررشته آن گوهر یکدانه است زاهدی کز سبحه صد دانه می گوید سخن

تا اکنون که بپر و بال خویش میپریدی پروانه‌ای دیوانه بودی اکنون که بپر و بال ما میپری یکدانه‌ای یگانه شدی. اکنون ازمایی نه بیگانه بلکه همه مایی از میان بر گیر بهانه هم دری و هم در دانه هم جانی و هم جانانانه.

لنگر بی مدعایی چشم حیران را بس است این صدف را گوهر یکدانه ای در کار نیست

نیست بر مهره گل، دیده بالغ نظران رقص این نه صدف از گوهر یکدانه کیست؟