یوش

پند ننیوش زشت حنجره را گوش مالید و حلق بفشارید

تا بنیوشند خلق و عبرت گیرند از سیر مردمان و کار بزرگان

منم شاه دیوان همه سر به سر ز تخم کیوشان با زور و فر

سخن سر به گوش دل بشنو قول عطار را به جان بنیوش

تا ندانندم که از عشق که مجنونم چنین هر پریوش را به مهر خویش تهمت می‌کنم

می بنیوشم ز رود ساران نغمه می نستانم ز میگساران ساغر

بنده چون شرایط دعا بجای آرد، مرغ قفصی است که رب العالمین آواز وی دوست دارد. عادت خلق چنانست که مرغی بگیرند و او را قفسی سازند و آب و علف معدّ دارند، تا آن مرغ بوقت سحر ببانگ آید، همچنین رب العزة عابدان و عارفان را در وجود آورد و دنیا قفص ایشان ساخت و منافع و مصالح ایشان در دنیا مهیّا کرد و کارهاشان راست کرد، آن گه در محکم تنزیل گفت: «وَ بِالْأَسْحارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ». بنده بعجز خود در وقت سحر می‌زارد، و میخروشد و حق بلطف خود میشنود و می‌نیوشد.

نیوشندهٔ آسمانی سرشت شد از تازه روی چو باغ بهشت

چو شیرین این سخن زیشان نیوشید ز گرمی در جگر خونش بجوشید

این روستا در دهستان دیوشل قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۶۷ نفر (۲۰خانوار) بوده‌است.

دل برد آن پریوش و هر جارود مرا آتش بدل در افتد و بر بوی اوروم