یله

گویم به شاخ خشک نگه ‌کن که ابر آزار در حیلهٔ طراوتش از فیض عام‌ گیرد

اشک و آه من کسی حیله داند پیش تو خود تو دانی جان من کز حیله رویم زرد نیست

با حمله قضا نرانی از خویش با حیله ره فلک نبندی

این آن غزل مرشد روم است که فرمود ما پیله عشقیم که بی برگ جهانیم

مستور و مست جمله چو از یک قبیله‌اند ما دل به عشوهٔ که دهیم اختیار چیست

چون فتیله چراغ داغ توراست شعله زن مغز استخوان همه

گویم آن در خزانهای ازل بود موزون طویلهای لال

از بر حق می‌رسد تفضیلها باز هم از حق رسد تبدیلها

بحث عقلست این چه عقل آن حیله‌گر تا ضعیفی ره برد آنجا مگر

به یک قبیله بود خصم با وی از چه عجب که هست خویشی نزدیک نشئه را به خمار